انالله و انا الیه راجعون

روزگار روزگار غریبیه داداش عزیزم درست دو ماهه از فوت ناگهانیت میگذره و  هر روزی که میگذره تحمل داغت سنگین تر و سخت  ترمیشه هر وقت نگاه عکست میکنم. اشکم راه میفته به خدا خیلی سخته خیلی هر پنجشنبه میایم پیشت که اروم بشیم ولی نمیشه نمیشه غمت همه رو سوزوند داداش وحید هیچ وقت نمیتونم با تاریخ 12 تیر 97 کنار بیام روزی که داداشم با 27 سال سن دلمون رو شکست و غریبانه رفت و قلبمون رو داغ کرد . 

یاد برادر

امروز  2 ماهه  که عزیزی رو از دست دادم که هر روز جای خالیش بیشتر حس میشه ،کارای بسیاری از اطرافیان که خودشون رو پاره تنت میدونن و دوستت باعث میشن که جای خالیش بیشتر حس بشه....

باورم نیست که دیگر نشـنوم آوای تو

یــا نبـینم روی مـاه و قامت رعـنـای تو

سالها سنگ صبورم بودی و هم صحبتم

بی تو رنگ یأس دارد منزل و مأوای تو

روز مرگم اشک را پیدا کنید
روی قلبم عشق را پیدا کنید
روز مرگم خاک را باور کنید
روی قبرم لاله را پرپر کنید
منزل را وقف نیلوفر کنید
پیکرم را غرق در شبنم کنید
روز مرگم دوست را دعوت کنید
بعد مرگم خنده را سر کنید
رفتنم را ای دوستان باور کنید

برادرجان هرگز فراغ ابدیت در باورم نمی گنجد .

یاران رفیق و همنفس و یار من کجاست

 مردم ز غم ، برادر غمخوار من کجاست

 من بیخود سینه بسی کنده‌ام زدرد

 گویید مرهم دل افکار من کجاست

 دارم تنی به صورت طاووس داغ داغ

 طوطی زبان نادره گفتار من کجاست

 بگداختم چنانکه نشستم به روز شمع

 آتش نشان آه شرر بار من کجاست

 بی یار و بی‌کسم ، چه کنم چیست فکر من

 آنکس که بود یار وفادار من کجاست

 بیمار نبود آنکه غمش ساخت بیخودم

 آگاهیم دهید که آن مسافرمن کجاست

 با خواب نور دیده به سیلاب گریه رفت

 آن نوربخش دیده بیدار من کجاست

خوب می فهمد دل من معنی تنها شدن را

معنی مرگ را ، درماندگی را ، فنا شدن را

شوره زار حسرتم ای ابر محبت

دوست دارد چشمهایم آب را و دریا شدن را

روی دوشم کوله بار غمی دیرینه دارم

خوب می فهمم آواره صحرا شدن را

آه ای فلک ز دست تو و جور اخترت  

تاریک باد آینه‌ی مهر انورت 

مشمار برق آه جگر سوز من به هیچ

 با خاک تیره ، گر ننمایم برابرت

 شد کشته عالم و تو همان در مقام جنگ

 ای تیز جنگ ، کند نگردید خنجرت ؟

 ای تلخ کام تا چند جهان را کنی هلاک

 هرگز تهی نمی‌شود از زهر ساغرت

 سد داد خواه هر طرفی ایستاده لیک

 دست که می‌رسد به عنان تکاورت ؟

 کشتی مرا ز کینه به تیغ زبون کشی

 گویا نشد دچار کس از من زبون ترت

بگسل طناب خیمه‌ی لعبت که سوختم

 زین بازی ملال فزای مکررت

الهی 

با که گویم غم دل, جز تو که غمخوار منی 
همه عالم اَگرَم پُشت کند, یار منی 

دل نبندم به کسی, روی نیارم به دری 
تا تو رؤیای منی, تا تو مددکار منی 

راهی کوی توأم, غافله سالاری نیست 
غم نباشد, که تو خود غافله سالار منی 

به چَمن روی نیارم, نروم در گلزار 
تو چمنزار من هستی و تو گلزار منی 

دردمندم, نه طبیبی, نه پرستاری هست 
دلخوشم, چون تو طبیب و تو پرستار منی 

عاشقم, سوخته ام, هیچ مددکاری نیست 
تو مددکار من عاشق و دلدار منی 

" مَحرَمی نیست که مَرحم بِنَهَد بردل من " 
" جز تو ای دوست, که خود محرم اسرار منی "

برگشا موی خم اندر خم و دست افشان باش 
بخدا یار منی یار منی یار منی

 

عمر زاهد همه طى شد
" به تمناى بهشت "
او ندانست که در
" ترک تمناست "
بهشت
این چه حرفیست که در
" عالم بایست بهشت "
هر کجا وقت خوش افتاد
همانجاست بهشت ....
دوزخ از تیرگی بخت درون من و توست
دل اگر تیره نباشد همه دنیاست بهشت

گاهی دلت نه عشق می خواهد ...نه عاشقانه ...
گاهی دلت فقط یک رفیق شش دانگ می خواهد 
که بنشینی کنارش 
و بدانی 
نه سکوتت ناراحتش می کند
نه حرفهای بی سرو تهت ...
نه اخمهایت ....
و نه تمام دق دلیهایی که از کسی داری ...
و سرش خالی می کنی...

گاهی چقدر خوب است 
بودن کنار کسی 
که عاشقت نیست....
فقط دوستت دارد 
همین..

دلنشین ! ... ای غم دلواپسی ات بر کمرم
من از آنـی کــه تــو پنداشته ای خسته ترم

عمر من کمـــتر از آنست کــــه باور بکنم
که تــو یــک روز بخـــواهـی بروی از نظرم

راه برگشت کجا ؟ لمــس کن این فاجعه را
بی تو هر لحظه ، پلی میشکند پشت سرم

باز هم کشته و بازنــده ی این جنگ منم
که تو با لشکر چشمانت و ... من یک نفرم

دل به دریای جنون می دهی و می گذری
دل به دریای جنون می دهم و می گذرم

آه دیوانه ! ، تو آنــسوی جهان هم بروی
من بـــه چـــشمان تـو از پلک تو نزدیک ترم ...!

تو هم ثانیه ها رو حفظی...

چیزی نبود،

با هم جوانه زدیم باهم گرد دل چرخیدیم و چرخیدیم،

یادت می آید پیچک شده بودیم در ساقه دل،

تشنه نمیشدیم،هراس نداشتیم،

بلندی زمان از یادمان رفته بود،

ساعتهایمان زنگ زده بود،

جان میگرفتیم از هم،

بی هوا میخندیدیم....

وقت رفتن که شد تمام چین های پیچک را از تن هم کندیم،

اما نمیدانستیم چقد زخم از پیچک چیده شده داریم که بر ساقه دل حک شده،

حالا اگر ریشه های خشکیده هم در دیار یارآور دلتنگی نباشد ؛زخم ها طلب اشک تو را دارند که آرام شوند

باید معکوس بشمارم تا بیایی یا تو هم ثانیه ها را حفظی....

الهه

دلا فرزانگی کردن مهم است

خدا را بندگی کردن مهم است

چه مدت زندگی کردن مهم نیست

چگونه زندگی کردن مهم است

دلا این زندگی جز یک سفر نیست

گذرگاه است و راهش بی خطر نیست

چو خواهی با صفا باشی و صادق

به جز راه خدا راهی دگر نیست

غم بیچارگان خوردن مهم است

دلی از خود نیازردن مهم است

چه مدت زندگی کردن مهم نیست

چگونه زندگی کردن مهم است

دلا با نفس جنگیدن مهم است

عیوب خویش را دیدن مهم است

خطا باشد ز مردم عیب جویی

خطای خلق بخشیدن مهم است

دلا درد آشنا بودن مهم است *

به مردم عشق ورزیدن مهم است

””چه مدت زندگی کردن مهم نیست چگونه زندگی کردن مهم است””

 

                                              
سلام به تو که منی..
سلام به من که تویی
سلامی به کرامت آدم که بهشت را به گندمی بفروخت
.تا .. فرشته نماند و محشور به فاضلاب حورالعین
وی آزادی انتخاب را بر بردگی انتصاب ترجیح داد
او در انتخاب میان خدا و خرما خدا را برگزید
تا در برهوت زمین با تحمل همه دردها
مخاطب آشنایی چون او
داشته باشد.......
 
در گذر از جاده ی زندگی آموختم...
خیلی چیزا رو نمیشه به زور از خدا خواست
اگه چیزی یا کسی قسمتت باشه بهش میرسی نه اینکه به زور و التماس از خدا بخوای و وقتی چند سال از زندگیتو از دست دادی تازه بفهمی اشتباه کردی
اینو فهمیدم که وقتی ناامید و شکست خورده شدی فقط خود خدا میتونه کمکت کنه و وقتی از ته دلت ازش خواستی دوباره میذارت تو راهی که باید از اول میرفتی
فهمیدم که شاید دیر شده باشه اما باید امیدوار بود
فهمیدم که باید قدر خونوادمو بدونمو دوسشون داشته باشم
و فهمیدم که:
گاهی باید از دلواپسی , نگرانی و تردید دست بکشیم و ایمان داشته باشیم که همه چیز درست خواهد شد
شاید نه آنگونه که ما انتظار داریم بلکه آنگونه که صلاح در آن است...
در گذر از جــــــــــــــــاده ی زندگـــــــــــــــی آموختم....
آموختم که همیشه و در هر شرایطی میشه لبخند زد،حتی تلخ
آموختم که آدما همیشه اون چیزی نیستن که نشون میدن
آموختم که آیینه ی هر کس باشم
آموختم که فرق نمیکنه چه جور خــــــــــــدا رو صدا کنم،مهم اینه که اون حرف منو میفهمه و واسم یه دوست خوبه
آموختم که امن ترین مکان آغوش گرم خونوادمه
آموختم که ارزش هرکس به مقام و منزلتـش نیس،به شخصیت و درک و فهم شه
در گذر از جــــــــــــــــاده ی زندگـــــــــــــــی آموختم....
که بی دریغ بخندم
که بی حساب ببوسم
همیشه راست بگویم
که رخت نو بپوشم
به ضرب ساز بچرخم
به جرم عشق بجوشم
در گذر از جاده ی زندگی آموختم....
که زندگی طولانی ترین داستان دنیاست که نمیشه زودتر صفحه آخرش رو خوند و برای دونستن آخر داستان باید تمام عمر و هستیت رو صرف خوندنش کنی
که خدا عشقه و عشق تنها خداست وقتی نا امید میشم ، خدا با تمام بزرگیش عاشقانه انتظار میکشه تا دوباره به رحمتش امیدوارشم
اگه تا الان به انچه می خواستم نرسیدم،خدا برام بهترش رو درنظر گرفته.
و اینکه آموختم که زندگی سخته ولی من از اون سخت ترم....
در گذر از جاده زندگی آموختم....
اگر از پایان گرفتن غم هایت نا امید شده ای ،
به خاطر بیاور زیباترین صبحی که تا به حال تجربه کرده ای
مدیون صبرت در برابر سیاهترین شبی هستی که
هیچ دلیلی برای تمام شدن نمی دیدی …
و در گذر از جاده ی زندگی اموختم....
ایمان را نمی شود لابلای واجبات و مستحبات اموخت
ایمان اموختنی نیست
روزی میرسد در اعماق قلبت به تمام گذشته ات به تمام اندوخته هایت شک میکنی
و تازه مینشینی برای تمام سوالهای که تازه جوانه زده اند جواب پیدا کنی و
انوقت است که معنی ایمان را میچشی ایمان به افرینش خالقت دنیایت خودت هویتت و ...
و انوقت که توانستی خلق کنی یعنی ایمان اورده ای.


زندگی باید چیزی فراتر از فقط نفس کشیدن باشد.

زنده بودن یعنی نفس کشیدن. یعنی اکسیژن را داخل ریه‌ها بکشید و دی‌اکسیدکربن را بیرون کنید.
یعنی هوای تازه را داخل ریه‌ها آورده و هوای مسموم را بیرون بفرستید.
شاید این آسان‌ترین کار به نظرتان برسد.
آنقدر ساده که خیلی از ما فقط به همین کار تا آخر عمرمان بسنده می‌کنیم، یعنی فقط نفس می‌کشیم. 
رسیدن به جایگاهی که والدین‌تان آرزو دارند، نفس کشیدن. پیدا کردن کار، نفس کشیدن.
قدم زدن از خانه تا محل‌کار، نفس کشیدن…زنده بودن موفقیتی به حساب نمی‌آید. 
نفس کشیدن، راه رفتن، دویدن، غذا خوردن و انجام کارهای اولیه‌ای که برای سالم نگه داشتن بدنتان کافی است
کار سختی نیست. واقعاً زنده نگه داشتن خودتان کار خاصی نیست، همه ما این کار را می کنیم.
موفقیت واقعی، آدم‌هایی که همه درمورد آنها حرف می‌زنند، آنهایی هستند که واقعاً یاد گرفته‌اند چطور زندگی کنند.
آدم‌هایی که کاری جز فقط نفس کشیدن انجام می‌دهند. 
زنده بودن و زندگی کردن با هم فرق دارد. زنده بودن یعنی راکد بودن. یعنی همانطور که نفستان را حبس کرده‌اید،
اجازه بدهید جریان شما را از فرازونشیب‌های خود عبور دهد. 
یعنی ثابت ایستادن روی پله‌برقی که به سمت بالا در حرکت است.
یعنی اجازه بدهید دیگران شما را به سمت خط پایان بکشانند.
زندگی کردن چیزی متفاوت با این است. زندگی کردن یعنی بند آوردن نفس کسی،
گاهی قطع شدن نفس خودتان و اینکه گاهی اصلاً یادتان برود که نفس بکشید.
این درست متضاد زنده بودن است، چون زندگی کردن همیشه نزدیک‌تر به مرگ است.
زندگی کردن یعنی اجازه ندهید ریتم زندگی، شما را تسلیم خود کند. زندگی کردن یعنی هیچ لحظه‌ای را از دست ندهید.
یعنی آنقدر جیغ بزنید که به نفس‌نفس بیفتید و آنقدر بخندید که نفستان بند بیاید.
یعنی آنقدر گریه کنید که دیگر نفسی برایتان باقی نماند.
یعنی حس کنید که همه چیز در یک لحظه تمام خواهد شد و برای آن آماده باشید. 
زندگی کردن به معنی نگه داشتن، شمردن و نگاه کردن به نفس‌هایتان نیست. یعنی یادتان برود که نفس بکشید.
یعنی در فرصت‌ها و اشتیاق هایتان شیرجه بزنید، خلاف جریان شنا کنید و تا مرز غرق شدن پیش بروید.
زندگی کردن یعنی با نفس‌هایتان، با لحظاتتان چه می‌کنید. یعنی چطور مسیر خودتان را می‌سازید.
یعنی چطور با معشوق‌هایتان می‌جنگید، چون کلمات برایتان نارسا هستند فریاد می‌زنید
و آرزوهایتان را تا جایی دنبال می‌کنید که پژمرده و خسته شوید.
زندگی کردن یعنی دوست داشتن فرزندانتان تاجاییکه آسیب ببینید، یعنی خرج کردن خوشبختی‌تان برای دیگران
و گم کردن خودتان در یک تکنوازی گیتار. یعنی نقاشی کشیدن تا جایی که دردهایتان را فراموش کنید،
رابطه‌جنسی با همسرتان برای فراموش کردن شکستگی دلتان و لذت بردن از هر تکه کیک شکلاتی.
یعنی سوختن از درون و زمین خوردن. یعنی شکست خوردن و جنگیدن. یعنی دویدن تا جایی که از نفس بیفتید و غش کنید.
یعنی جسور و سرکش بودن. یعنی هیچوقت نایستید و هیچوقت ازخودراضی نشوید.
آنهایی که فقط زنده‌اند هیچوقت متوجه شکل درختان وقتی باران می‌آید نمی‌شوند یا اصلاً به این فکر نمی‌کنند
که بیرون پریدن از هواپیما چه حسی می‌تواند داشته باشد. آنها هیچوقت در تله‌های زندگی اسیر نمی‌شوند
و هیچوقت لذت‌های ساده چیزهای عادی زندگی را حس نمی‌کنند.
آنها هیچوقت خاطراتی نمی‌سازند که حتی قرن‌ها بعد دیگران به خاطر بیاورند.
هیچوقت در لحظه حال گم نمی‌شوند، هیچوقت از ناشناخته‌ها غافلگیر نمی‌شوند و از ناممکن‌ها به هیجان نمی‌آیند.
آنها هیچوقت به اینها نمی‌رسند چون مشغول این هستند که نفس کشیدن یادشان نرود.
زنده بودن یعنی نفس کشیدن، زندگی کردن یعنی یادتان برود نفس را از ریه بیرون بدهید.
زنده بودن یک تپش قلب است، زندگی کردن قلبی تپنده.
زنده بودن یک وضعیت است، زندگی کردن یعنی گذر کردن از همه وضعیت‌ها.
زنده بودن آسان است، زندگی کردن دشوار.
زنده بودن یک هدیه است، زندگی کردن یعنی وجود داشتن.
زنده بودن یعنی چشمانی مراقب و محتاط، زندگی کردن یعنی هیچوقت نبستن چشم‌ها.
زنده بودن یعنی پوستتان، زندگی کردن یعنی بیرون پریدن از پوستتان.
زنده بودن یعنی روزها پشت سر هم، زندگی کردن یعنی طلوع‌ها تا غروب‌های آفتاب.
زنده بودن یعنی راحتی، زندگی کردن یعنی گذشتن از مرز منطقه امن خود.
زنده بودن رایگان است، زندگی کردن یعنی خرج کردن هر لحظه.
زنده بودن یعنی انجام سهم خودتان از زندگی، زندگی کردن یعنی داشتن میلیون‌ها سهم.

زنده بودن قابل درک است، زندگی کردن یعنی همیشه به دنبال پاسخ بودن.