ابرو درخت...

در جنگلی پر از درختان انبوه که سر به فلک کشیده بودند و با آبی آسمان در آمیخته بودند.

غرق در سکوت خویش بودم...

ابرها تا نیمه،تنه های درختان را محو کرده بودند.

آنها نیز میخواستند در آغوش جنگل به لذت خوشی برسند.

چه زیبا...آسمان خود را به زمین رسانده بود...

چه زیبا...ابرها را وسیله دلربایی انتخاب کرد بود...

و چه زیباتر...زمین (جنگل)درختان سبز و کهنش را در آغوش ابرها رها کرده بود..

زمین میزبان فرستاده های آسمانی بود....

آری..من در اوج سکوت و آرامشم...

سکوتی که با زیبایی درختان جنگل،و ابرهای آسمان بیشتر معنا پیدا میکرد...

من در اوج تنهاییم...

کسی در برم نیست....

بارها صدایش کردم...بارها نام زیبایش را خواندم.اما او نیز مانند پرندگان جنگل خود را  به نشنیدن زد...

آری... او نشنید...

پرندگان از شرم خود را به نشنیدن زدند...

آنها نخواستند آسمان سرخ شود...

آنها پیغام ابررا که به درختان میگفت  شنیدند...

اما نخواستند که حرفها ناتمام بماند و سکوت کردند...

زمان در حال سپری شدن بود...

آسمان میرفت تا مهتابی شود...

ابرها کم کم بساط چیدند تا راهی آسمان شوند...

چرا پس اینگونه میروند؟چرا آسمان بارانی شد؟

آسمان آبی ،سرخ شد،وسرخی کم کم جایش را به تاریکی می دهد.

زمین در ماتم است...

او دل آسمان راشــکاند....                 

وای...وای...وای...

ابرها که مهمان زمین بودند ...

رفتند....

ولی آسمان تحفه ای دیگر برای زمین فرستاد...

تحفه ای که در جان او ریشه دواند ...

تحفه ای که با زمین در آمیخت...

آری....آسمان قطره های بــــارانش را برای زمین فرستاد...

من هم با ارزش ترین دارایی خود را برای او به یادگار گذاشتم....

اما او میرود ...

او روزی خواهد رفت...

زمین شاداب شد و این شادابی را نتوانست پنهان کن...

آسمان تغییرات زمین را دید....

لبخند زیبای درختانش را بعد از بارش دید....

آری آسمان جواب خود را از زمین گرفت...

و من ماندم و این...

تنهایی...

کاش می شد فراموش کرد...

یا برای همیشه با خاطره ای خوش رفت...

زمینی باش اما دلت را آسمانی هدایت کن...